Heb je, jezelf weleens gerealiseerd dat je precies de juiste kant opkijkt, als je ergens als een berg tegenop ziet?

Je kijkt dan namelijk omhoog.

Vaak echter zeggen we wel dat we ergens als een berg tegenop zien, maar kijken we vervolgens naar beneden. We laten ons hoofd juist hangen en laten daarmee ons denken beperken door het zichtbare, door omstandigheden, door onmogelijkheden. De zichtbare werkelijkheid van de aarde krijgt een beslissende invloed in ons denken, in plaats van de bovennatuurlijk realiteit van de hemel.

En dan wordt een berg, een berg. Zwaar en niet klein te krijgen. Terwijl die berg je feitelijk alleen maar uitdaagt de juiste kant op te kijken.