“Al doe je nooit meer iets voor Mij, Ik hou nog net zo veel van je.”

Ik was helemaal op. Het was 7 jaar nadat ik Jezus had leren kennen. Een krachtige ontmoeting met Hem had mijn hele leven veranderd. Mijn zonden waren vergeven, en het leven had weer zin, doel en inhoud gekregen.

Maar toch was ik 7 jaar na die ontmoeting met Jezus volkomen geestelijk opgebrand. Zo erg dat ik zelfs al mijn plezier in de relatie met God begon kwijt te raken. Zo heftig ook dat het ook een invloed had op mijn lichamelijke toestand, ik was moe en lusteloos. Ik deed mijn werk nog routinematig en viel daarna letterlijk om van de vermoeidheid.

Door, na mijn wedergeboorte, op te groeien in een geestelijk ongezonde en religieuze omgeving, was er veel geroofd. Het ontbreken van onderwijs over het werk van Gods Heilige Geest, maakte dat ik veel ging doen uit eigen kracht. Het ontbreken van onderwijs over genade, het gebrek aan kennis over het nieuwe verbond en de door angst en schuld gekleurde godsbeelden, maakte dat ik schuld en schaamte niet echt achter me liet.

Het gevolg was dat ik God begon kwijt te raken. Het levende bruisende geloof, de eerste liefde, het enthousiasme veranderde in plichtmatige handelingen. Inzet die vooral was gebaseerd op verwachtingen van mensen en mijn eigen schuldgevoel.

En daar lag ik dan. Op de bank. Totaal versleten en teleurgesteld in de kerk, vooral ook in mezelf en eigenlijk ook in God. Verdrietig terugverlangend naar de eerste liefde. De eerste liefde die onder het stof van religie en veroordeling was verdwenen.

Het was een van de weinige keren dat ik Gods hoorbare stem waarnam. En Hij zei deze woorden;

“Al doe je nooit meer iets voor Mij, Ik hou nog net zo veel van je.”

Wat er toen gebeurde was ongelofelijk. Alsof elke vezel van mijn ziel en lichaam ineens begreep, wat liefde is. Dat het niet gaat om wat ik doe, maar om wie ik ben. Een aanvaard kind van God, wat nooit hoeft te presteren om geliefd te zijn.